Har alltid hatt lyst til å synge denne amerikanske klassikaren frå filmen "Meet me in St.Louis".
No når det vert romjulskonsert i Kunsthuset på Almås onsdag 29.des,
skal eg mellom anna synge den.
Vi gleder oss alle saman til denne konserten, der vi har plukka ut julesongar i stor variasjon; alt frå amerikanske svisker, til svenske og norske nye og gamle, rolege og songar med fart i. Akkompagnert av gitar, piano og perkusjon. Intimt og akustisk.
Velkomen på konsert!
Klokka 20.00.
Katie Melua insprerer meg til øvinga på dagens julesong:-)
Ei juleplate som anbefalast på det sterkaste! Annaleis, sterkt nært og levande Laga av ekstremt talentfulle og musikalske jenter, tvillingane Hildegunn og Iselin Garnes Reigstad. Dei er på juleturnè no, så dersom dei kjem til ein stad nær deg, bør du ikkje gå glipp av konserten. (Bilete henta frå heimesida deira. Der ligg det også ein turnèoversikt:-))
Så vær frimodig! Del dine tankar, våg å gi av det du har fått, enten det er kunstneriske evner, pengar/materielle ting, ord og tankar.... fyll inn det som passar:-)
Joni Mitchell er ei songarinne, trubadur, visesongar, singer/songwriter som verkeleg har sett spor i musikkhistoria.
Ho har ein fantastisk måte å synge på, synest eg.
Nett no held eg på å lære meg "Both sides now". (Du finn teksten under).
Det var først i vinter at eg verkeleg byrja å høyre på denne songen.
Eg har tidlegare skrive om korleis tekstar og musikk kan hjelpe ein ut av håpløyse, endre fokus.
Det trur eg framleis på.
Men midt oppe i uro og fortviling er det ikkje alltid ein ser løysing eller håp, og ein orkar ikkje alltid kjempe imot.
Midt oppe i angst og utmatting har ein ofte meir behov for å synge klagesongar enn songar om håp og glede.
"Both sides now" synest eg beskriv så utruleg godt korleis livet kan møte ein i døra, og vere noko heilt anna enn det vi trudde eller såg for oss.
Denne songen er midt oppe i dei situasjonane der vi ser kor små vi eigentleg er.
Samtidig er den ikkje depressiv, slik det lett kan bli dersom ein skal forsøke å beskrive desse stundene i livet.
Eg trur det har noko med siste linja i kvart refreng å gjere.
Det er viktig å innrømme det for seg sjølv, at ein ikkje greidde det slik ein hadde tenkt, at ein ikkje fekk livet til slik ein trudde, at ein måtte gjere sine eigne feil, same kva råd ein fekk av andre.
Det er først når ein innser kor liten ein er at ein kan vekse og utrette noko stort i denne verda.
Fleire har spurt meg om eg ikkje har nokre opptak av meg sjølv.
Øvst på ønskelista er eit kamera, så eg slepp å gjere det til eit så stort prosjekt å få til opptak av meg sjølv!Imens får du prøve å forstille deg korleis det høyrest ut når eg syng denne songen:-)
(Og eg tek gjerne imot oppdrag!)
Both sides now- Joni Mitchell
Rows and flows of angel hair and ice cream castles in the air
And feather canyons everywhere, i've looked at clouds that way.
But now they only block the sun, they rain and snow on everyone.
So many things I would have done. But clouds got in my way.
I've looked at clouds from both sides now,
From up and down, and still somehow
It's cloud illusions, I recall.
I really don't know clouds at all.
Moons and junes and ferris wheels, the dizzy dancing way you feel
As every fairy tale comes real; I've looked at love that way.
But now it's just another show. you leave 'em laughing when you go
And if you care, don't let them know, don't give yourself away.
I've looked at love from both sides now,
From give and take, and still somehow
It's love's illusions i recall.
I really don't know love at all.
Tears and fears and feeling proud to say "i love you" right out loud,
Dreams and schemes and circus crowds, i've looked at life that way.
But now old friends are acting strange, they shake their heads, they say I've changed.
Something's lost but something's gained in living every day.
Første gong eg reiste til Chicago var då eg studerte musikk i Staffeldtsgate.
Det sette spor i meg som har prega meg sidan.
Korleis i all verda skal eg greie å beskrive det slik at du som lesar kan ane kva eg snakkar om?
Kor skal eg starte hen? Dette kjem til å verte eit alt for langt innlegg...
Det er musikalske opplevingar det handlar om, men samtidig noko mykje meir enn det.
Eg kan bruke musikalske stikkord: drivande rytme, improvisasjon, hammondorgel, kor, "halsbrekkande" tonar, klapp på 2 og 4, dans, gospel.
Eg kan bruke andre beskrivande ord: energisk, rått, ekte, kraftfullt, optimistisk, frimodig, deltakande, oppmuntrande, oppbackande
Eg kan bruke eitt ord: fridom.
For det var det eg kjente første gong eg var på gudsteneste i ein såkalla "svart kyrkjelyd".
Det var fargerikt, drivande, engasjerande, mykje kjensler, stemning og glede, dundrande hammondorgel og song og musikk konstant tre timar i strekk.
Ein eller annan stad i meg gav denne opplevinga gjenklang.
Kvifor kjende eg fridom? Fridom frå kva?
Nokre år seinare var eg tilbake igjen.
Eg kunne aldri sleppe denne opplevinga.
Då eg skulle skrive hovudoppgåve i musikkvitskap, visste eg kvar eg måtte dra.
Eg visste ikkje heilt kva problemstillinga for oppgåva skulle vere, men eg visste at utgangspunktet skulle vere denne kyrkjelyden.
Eg sa eg skulle studere gospelmusikk i ein svart kyrkjelyd.
Men det var ikkje eigentleg sjølve musikken som interesserte meg.
Stilmessig er tradisjonell gospel utruleg enkel, med mange repetisjonar og enkel harmonikk, rytmisk og glad, og kanskje litt keisam i lengda dersom ein berre sit og høyrer på. Gospel er artig dersom ein deltek i musikken!
Og det var nettopp denne sida ved afroamerikansk musikkultur som engasjerte meg.
Gospel vart noko nytt i møte med denne kyrkja i Chicago.
Å vere deltakande i musikk og gudsteneste vart også noko nytt.
Det er her ordet fridom er så beskrivande. Det var rom for å handle på det du følte der og då, om det var å rope oppmuntrande "yes", eller "sing it, sister", danse med rytmen, reise deg og klappe med, synge med. Og det var rom for å vere meir tilbakelent, betraktande, roleg, lyttande; men kven ville vel det når stemninga stod i taket, viss ikkje ein var frå Noreg, då. Det var ok å la seg rive med, kall det gjerne suggesjon, men ein positiv suggesjon, noko vi i Noreg i mange tilfeller er livredd for eller veldig skeptisk til, særleg i kristne samanhengar. Det var ikkje naturleg for meg å delta i musikken og gudstenesta på same måte som dei andre. På den måten var eg ikkje fri nok, eg hadde sperrer som eg skulle ønske eg ikkje hadde. Likevel kjende eg fridom, for det var ikkje slik at ein måtte oppføre seg på ein særskilt måte for å verte inkludert i fellesskapet. Her var det rom for alt, både glede og sorg. Å sitte i ro og lytte, eller danse og juble. Alt etter kva ein følte for. "If you feel something, you're not going to sit there, you're going to move!" var det ein som sa til meg i eit intervju, og han sa det med stor innleving. I to månader fekk eg vere med i denne kyrkjelyden, vere med på korøving kvar veke, synge i koret kvar søndag og til og med dirigere. Eg fekk kome tett innpå mange av medlemane. Eg fekk tid til å bli kjent med menneske med ein kvardag fjernt frå min eigen. Eg fekk tid til å bli glad i desse menneska. Dei lærte meg mykje om å takle motgang i livet. Dei fleste var etterkommarar etter slaver, og hadde vakse opp medan USA framleis var strengt segregert. Mange hadde mista familiemedlemar i gjengoppgjer, eller dei levde i farlege strøk der drap ikkje lenger var ein sensasjon. Motgang for eit folkeslag gjennom århundrer prega framleis mange av mine vener. Kyrkja og musikken var deira redning, det som fekk dei til å løfte blikket bort frå det vanskelege for ei lita stund, det som gav tru, håp og krefter til å kjempe vidare til neste gudsteneste. "God will make a way!" "He will take care of you" "Lift up your heads, be encouraged" .... "These are songs that just keep you going" "The song got me through the rough times" "You have to feel the music and let it go within and then come out!" Innleving var viktig. Om ein solist var dyktig til å synge, betydde ingenting dersom han eller ho ikkje hadde innleving. Det måtte vere ekte, ærleg og truverdig. For her var det ikkje snakk om å bli underholdt! Bodskapen i songane var essensiell. Eg hugsar framleis ein søndag då ei ung jente skulle få prøve seg som solist. Ho starta forsiktig, men folk i salen ropte oppmuntrande og klappa, ho vart meir vågal, og improviserte meir og meir, medan forsamlinga vart meir og meir engasjert. Jenta var ung og uerfaren, ho song surt til tider, men ho song med hjartet, og responsen frå salen gav ho større og større frimod til å prøve nye melodiske utspring. Ho fekk folk i salen til "another level".
Eg tenker ofte på akkurat denne jenta akkurat denne søndagen, når eg sjølv held på å øve inn ein ny song, eller eg underviser songelevar. Teknikk er viktig for å kunne få til det ein vil, men har ein ikkje noko å formidle, så er det vanskeleg å nå fram til publikum. Songteknikk er berre eit verktøy, ikkje eit mål!
... Det er framleis mykje å skrive. Men eg får spare noko til seinare, slik at eg kan få lagt ut dette innlegget. Har du lest heilt til hit, så er det imponerande:-)
Ha det fint fram til neste gong. I mellomtida skal eg få æra av å synge i førtiårsdag til ein fantastisk kollega!
Frå "Flodhesten i dagligstuen" av den finske teologen og terapeuten Tommy Hellsten. Boka anbefalast på det sterkaste, men ver førebudd på at den kjem til å utfordre deg på mange områder dersom du vel å lese den.
Denne songen song eg i barnedåpen til mitt eine tantebarn i fjor sommar.
Synest den beskriv så mykje om kvardagen til småbarnsforeldre, og alle utfordringane vi står ovanfor.
Den handlar om å ikkje la små ting bli til store problem. Om at livet er det som skjer her og no!
"Ikke visste jeg at dagene som kom og gikk, var selve livet..." (Kven var det som sa det, eigentleg?)
Sjølve framføringa mi vart ikkje så vellukka (vart veldig rørt og byrja å grine, og skulle ha lagt heile songen ned nokre toneartar)... Men det var fleire enn meg med tårer i augene, så det gjekk kanskje ikkje så verst likevel:-) Nederst har eg lagt til ein link dersom du vil høyre og sjå originalutgåva:-)
"livet er ingen dans på roser"
"dans på roser" er visst ein slags metafor
for lukke og glede, bekymringslaus
men roser har torner
så kanskje er livet
som å danse på roser
likevel
røre seg
steg for steg dansetrinn for dansetrinn
gjere sitt beste
for å unngå tornene
mange måtar å
røre seg på
sjølv når eg står stille
rører livet seg
I chose a well known jazz standard to try out my improvation skills.
One of my students last year, Nick, is playing guitar (natural talent!!). The video is mainly meant for documentation, so the sound quality is not the best, but it's not too bad either:-) I have sung a lot, but not much has been taped.
So here you go, (if you skip past the first 30 seconds), you will hear what my voice sounds like:-)
Eit triks som eg vil anbefale dersom ein synest det er vanskeleg å kome i gang med skriving, er å berre "la pennen gå" i 2 minutt. Det gjorde eg tidleg i haust, saman med nokre elevar, ute i skogen, og slik vart desse orda om tid skrive ned (utan filter!!).
Tid er langt og bredt og stort og gjennomsiktig.
Det er mye man kan gjøre med tiden.
Nesten for mye.
Mye går med til å sove.
Av og til er det som om tiden går forbi uten at jeg merker det, og akkurat den tiden kommer aldri tilbake.
Klokka halv seks i går, for eksempel.
Det er ikke den samme tiden som halv seks i dag.
Noe Oda fant ut i dag, ved frokostbordet, når vi satt og pratet om mangt og forskjellig.
For to år sidan fekk eg akrylmaling og lerret til jul av mannen min.
Eg hadde ønska meg det.
Men det skulle ta over to år før eg fekk gjort noko med ønsket mitt om å male.
Først vart utstyret liggande på kontoret, heilt til mellomste jenta fann ut kva ho kunne bruke raudt til :-)
Då havna det på loftsboden!
Og der vart det liggande, heilt til no.
Det hjalp å arrangere malekveld med ei god venninne!
Vi satt og prata, mala og høyrte på Kristin Asbjørnsen (ei av mine favorittsyngedamer), og eg har ikkje kjent ei slik lukke og ro på lenge!
Imponerande kva ekte kunstnarar kan få til!
Mitt er amatørmessig i forhold.
Men det var ikkje det som var poenget heller, å lage noko som skulle imponere andre.
Eg gjorde det for meg sjølv.
Det er så mange ting i livet som kan hindre ein i å få gjort noko med draumane sine.
For min del er det trangen til å uttrykke meg med ord, fargar og musikk som heile tida kjem i bakleksa, etter ungane, mannen, heimen og arbeidet.
Og mykje anna som snik seg inn imellom.
Difor er det viktig å leve litt på slike "oaser" når dei kjem.
Eg har kalla bileta for "Frukter", og skrive på ord som beskriv mine draumar og ynskjer for familien vår og heimen vår.
På det eine står det "klemmer", "godhet", "raushet", "bruke navn", "interesse", "involvering", "ekthet", "åpenhet", "ydmykhet", "medfølelse", "medvandring", "dele", "gi", "gi plass", "oppmuntre", "trofasthet", "tilgivelse" og "mildhet".
Og det kunne stått mange fleire.
På det andre står det "frimodig".
Er det noko som ofte hindrar meg i å bruke mine kreative evner, så er det mitt mangel på frimod.
Er det noko eg ønsker å gi borna mine, så er det frimod til å bruke sine evner og talent.
No heng maleria i gangen, slik at vi kan bli minna om desse tinga mange gongar om dagen.
Sur mjølk Skitne klede Klissete golv Grått belegg i vasken Snått utover eit barneandlet Tusj på bordet, veggen, finkjolen, små hender Prikkande uro, bevisst pust
Det er ikkje ein hemmelighet at du er i mitt liv. Det er ein hemmelighet at eg er i ditt. Det er ikkje ein hemmelighet at sola løfter meg. Det er ein hemmelighet at eg treng å løftast. Det er ikkje ein hemmelighet at aviser gjer meg trist. Det er ein hemmelighet at eg må trøystast. Det er ikkje ein hemmelighet at hemmeligheter vert fortald. Kan eg få vere din hemmelighet?
It's not a secret that you are in my life. It is a secret that I'm in yours. It's not a secret that that the sun lifts me. It is a secret that I need to be lifted. It's not a secret that newspapers make me sad. It is a secret that that I need to be comforted. It's not a secret that secrets are told. May I be your secret?
picture.JPG)
